Nexus festival – slot gedicht

Tine Tabak

​

dit is niet het licht van de zomer
dit is het licht van de herfst
de schaduw van m’n fiets langs het kanaal is enorm geworden

ik weet niet hoe lang het nog zal lukken om erop te blijven zitten

de zon is op ooghoogte gezakt
melkwit en paars blauw als een koud gezicht
ze kijkt indringend
alsof ze afscheid neemt
maar niet weet voor hoelang
dit is niet de hitte van de zon
dit is de hitte van het kampvuur
van vuurmeester Kim

​

het is herfst nu
de schapen zijn geschoren
de mensen draaien draden van wol
weven een kleed om samen op te liggen
het is herfst nu
we hebben eerzaam geoogst
we zijn dankbaar dat we de oogst met jullie konden delen

het is herfst, zoals het altijd weer herfst is
en toch ook dit keer kwam ze zonder aankondiging
ze begon gewoon met vallen en
ze bleef maar vallen

​

dit is het verhaal zoals ik het ontvangen en gerepeteerd heb:

er vielen bladeren van de boom
op de bladeren stonden verhalen geschreven
ik stopte ze in m’n mond

nu is de taal van mij
voor heel even
zodra ik de woorden uitspreek zijn ze weer van de lucht
en begint de cyclus opnieuw
het verhaal wordt ontvangen, verwerkt, uitgestuurd
mijn mond is slechts een microfoon die feedback geeft
het signaal dat ik ontvang stuur ik weer door naar jullie
de klank en de betekenis van het signaal verandert doordat jullie hier zijn

het signaal verandert
ook nu de avond valt, de schemering komt
en NYX de godin van de nacht het domein overneemt
niet bang zijn nu
er valt veel te verbeelden in het donker
het is zaak om het aangenaam te maken
in deze ‘donkere donkere’ leegte
kom liggen op het kleed

​

laten we samen luisteren naar het geluid van vallend water
en ons licht beschaamd afvragen waarom we daar toch zo van blijven genieten

van geweld van vlammen en vallend water
van een bombastisch einde

​

het is herfst nu
we vallen we vallen we vallen
tot we de grond raken
de grond die hard geworden is
kaal en koud
in de winter komt het inzicht
geloof me
het inzicht komt zoals ze altijd komt
plotseling, zonder aankondiging
maar je moet eerst de grond raken om ergens je gewicht op te kunnen zetten
je moet eerst de grond raken om het gewicht te kunnen bepalen van de dingen die je

aanraakt, meeneemt in je val

​

het is donker nu
en in de studio
staan vier spiegels
met op de achterkant een mens getekend met permanent marker
men heeft vaak gezegd: de kunst is een spiegel voor de maatschappij
en ik denk aan alle spiegels in al jullie huizen waar jullie zoveel zovaak zodiep inkeken

zonder te weten dat er op de achterkant van de spiegel een grijnzend mens getekend

staat

​

het is herfst nu
het is tijd op de spiegel om te draaien
de oogst te conserveren
de ogen en loods deuren te sluiten
naar binnen te keren
het is tijd de elektrische kacheltjes te ontsteken
in elk hoekje van de loods eentje
what’s next in nexus?
de winter
bij elk kacheltje een kunstenaar
met een weckpot vol ideeën
in het winter komt het inzicht
de juiste zaadjes worden geselecteerd
ze worden geplant zodra de grond het toe zal laten

ze zullen boven komen drijven wanneer de tijd rijp is

​

lieve mensen, dank dat we de oogst van dit seizoen met jullie mochten delen

dit was nexus festival 2024

 

tot volgend jaar

​